توکن‌ها شبکه‌ی نئو

انواع توکن و کوین چیست | آکادمی آینده

ارز دیجیتال نئو (NEO) چیست؟

نئو یک پروژه مبتنی بر بلاک چین است که توسط یک بنیاد خصوصی ایجاد شده است. پروژه نئو (NEO) برای دیجیتالی کردن و مدیریت خودکار دارایی‌ها، و همچنین تحقق «اقتصاد هوشمند»، از فناوری بلاک چین و قراردادهای هوشمند استفاده می‌کند. در واقع نئو یک پلتفرم و شبکه بزرگ است و ارز دیجیتال NEO جزء کوچکی از این شبکه به شمار می‌رود. نئو (NEO) قصد دارد تا با ایجاد شبکه توزیع شده خود، یک اقتصاد هوشمند را ایجاد کند.

تحقق اقتصاد هوشمند در نئو

نئو با هدف ایجاد یک اقتصاد هوشمند جهانی بوجود آمده است که تمام مسائل اقتصادی روزمره را تحت پوشش قرار می‌دهد. این اقتصاد هوشمند دارای سه بخش اساسی است:

• دارایی‌های دیجیتال
• هویت دیجیتال
• قرارداد هوشمند

همانطور که می‌دانید، شبکه اتریوم مبتنی بر الگوریتم اجماع اثبات کار فعالیت می‌کند، اما نئو بر روی الگوریتمی پیشرفته‌تر از اثبات سهام فعالیت کرده و تمام توکن های آن از قبل تولید شده است. بطور کلی دو نوع توکن در شبکه نئو وججود دارد:

توکن‌های GAS

دارندگان NEO به نسبت دارایی‌هایی که در کیف پول‌های معتبر نئو قرار داده‌اند، از سود توکن های GAS تولید شده بهره‌مند خواهند شد. در واقع برای هر نئو که در کیف پول خود ذخیره کنید، روزانه 0.0003 GAS به شما تعلق می‌گیرد که برای سرمایه‌گذاری در آینده می‌تواند بسیار ارزشمند باشد. در شبکه نئو از Gas برای پرداخت هزینه‌های ایجاد قراردادهای هوشمند استفاده می‌شود.

ویژگی‌های شبکه نئو (NEO)

پروتکل NeoX امکان ارسال تراکنش به بلاک چین‌های دیگر را فراهم می‌کند. این درحالی است که پروتکل های مشابه، قراردادهای هوشمندی را اجرا می‌کنند که برای تأمین منابع مالی در یک Blockchain و دسترسی به وجوه در یک زنجیره جایگزین، ایجاد می شوند.

NeoFS

NeoFs پلتفرمی برای ذخیره‌سازی غیرمتمرکز فایل‌ها به شمار می‌رود. NeoFS اجازه می دهد فایل های بزرگ تقسیم شده و در سراسر شبکه توزیع شوند. همچنین کاربران می‌توانند میزان مطمئن بودن فایل‌ها را مشخص کنند. فایل‌هایی با قابلیت اطمینان کم می‌توانند با حداقل هزینه ذخیره و بازیابی شوند.

NeoQS

کامپیوترهای کوانتومی امنیت تکنیک‌های خاص رمزنگاری و همینطور ارزهای دیجیتال را تهدید می‌کنند. Neo از مکانیزم رمزنگاری مبتنی بر شبکه استفاده می‌کند که آن را (Quantum Safe)NeoQS نامیده و از لحاظ نظری در برابر حملات رایانه‌های کوانتومی مقاوم است. در آینده‌ای نزدیک محاسبات کوانتومی سیستم‌های رمزنگاری را به شدت تحت تأثیر قرار خواهد داد.

فرق توکن و سکه

در تعریف، سکه یا ارز دیجیتال، دارایی یا سرمایه بومی بلاک چین خودش است. مانند بیت کوین، لایت کوین یا اتر. هر کدام از این ارزها بر روی بلاک چین خود وجود دارند. به عبارتی روشن تر:

بیت کوین بر روی بلاک چین بیت کوین عمل می کند.
اتر بر روی بلاک چین اتریوم کار و عمل می کند.
نئو بر روی بلاک چین نئو عمل می کند.

تراکنش های ارزهای دیجیتال می تواند از شخصی به شخص دیگر انجام شود. اما همانطور که می دانیم ارزی به صورت فیزیکی در زمان دریافت و انتقال جابجا نمی شود. تمام ارزها یا سکه ها به صورت اطلاعاتی در یک پایگاه داده جهانی عظیم وجود دارند. این پایگاه داده ها یا بلاک چین، تمام تراکنش ها را پیگیری می کند. بررسی و تایید تراکنش ها توسط کامپیوترهایی در سراسر جهان انجام می شود.

ارزها در چه مواردی استفاده می شوند؟

ارزهای دیجیتال معمولا به همان شیوه ای استفاده می شوند که یک ارز فیات یا فیزیکی استفاده می شود. یعنی به عنوان پول. شما می توانید ارزهایی مثل بیت کوین، لایت کوین و مونرو را در اصطلاحا کیف پول خود نگهداری کنید. اغلب آنها صرفا به عنوان پول استفاده می شوند. این ارزها مانند پول نقد برای موارد زیر استفاده می شوند:

می توانید با استفاده از آنها پول خود را جابجا کنید. در واقع می توانید برابر با ارزشی که دارند پول بدهید یا دریافت کنید.
به عنوان سرمایه ای برای ذخیره استفاده می شود. می توانید آنها را نگهداری کنید و بعد آن را با کالایی مفید مبادله نمایید.
به عنوان واحدی برای خرید. می توانید با استفاده از آنها کالا یا خدماتی را خرید کنید.
خب بیایید از بیت کوین به عنوان مثالی برای درک بیشتر موارد فوق استفاده کنیم:

بیت کوین می تواند جهت خرید و دریافت کالاها یا خدمات در سراسر فضای اینترنت و یا حتی در برخی نقاط، در دنیای واقعی مورد استفاده قرار بگیرد.
می توانید بیت کوین را برای مدتی طولانی نگه دارید، بدون این که اتفاقی برای آن بیافتد. پس از مدتی می توانید برای تهیه چیزی مفید و ارزشمند، با ارزشی برابر با بیت کوین، آن را مبادله کنید.
چیزهایی که قصد خرید آنها را دارید می توانید بر حسب بیت کوین قیمت گذاری کنید.
به غیر از استفاده به عنوان پول، بیت کوین معمولا استفاده دیگری ندارد. با این حال برخی از ارزها یا سکه های دیجیتال مانند اتریوم، نئو و دش دارای فواید بیشتری به جز استفاده به عنوان پول هستند. از جمله:

اتر برای انجام مبادلات در شبکه اتریوم استفاده می شود. توکن ها را می توان بر روی اتریوم ساخت. اما اتر هنوز برای ارسال یک توکن مورد نیاز است. اتر هزینه استخراج را بر عهده دارد(این هزینه به کامپیوترهایی که تراکنش ها را در شبکه اتریوم تایید می‌کنند، پرداخت می شود).
نئو برای کسب سود در کیف پول مورد استفاده قرار می گیرد. این سود به عنوان GAS شناخته می شود. توکن ها مانند اتریوم بر روی نئو ساخته می شوند. هنگام ارسال یک توکن در شبکه نئو، لازم است به عنوان کارمزد تراکنش، GAS پرداخت شود. درست مانند اتر که برای کارمزد اتریوم استفاده می شود.

در مورد دش نیز داشتن مقدار کافی دش، به کاربران اجازه می دهد تا در تصمیم گیری های مهم در شبکه دش، بتوانند رای دهند. اگر پیشنهادی برای ارتقاء شبکه دش داده شود، افرادی که دارای مقدار کافی دش هستند، می توانند در مورد این که این ارتقاء انجام شود یا خیر، تصمیم بگیرند. این حق رای به دارندگان دش اجازه می دهد تا در مورد چگونگی تکامل پروژه تصمیم بگیرند.
نکته: سود رمزنگاری، ارز یا توکنی است که به نگهدارنده یک سرمایه پاداش داده می‌شود. یک مثال خوب برای این مورد GAS نئو است. این سود به کاربرانی پرداخت می شود که ارزهای خود را در کیف پول نگه می دارند و به این ترتیب امنیت شبکه را تضمین می کنند. به دارندگان برای انجام این کار GAS پرداخت می شود. این مورد تنها در بلاک چین هایی که از اثبات سهام استفاده می کنند در دسترس است.

نمونه ای از ارزها

تمام دارایی های دیجیتال با ارزش بازار بزرگ و عظیم، امروزه به عنوان ارز رمزنگاری تعریف می شوند. با این حال تمام ارزها دارای ارزش بازار بزرگ نیستند. می توکن‌ها شبکه‌ی نئو توانید لیست کامل ارزهای رمزنگاری را از طریق سایت کوین سرا ملاحظه نمایید.

توکن چیست؟

توکن ها اغلب ارز دیجیتال نامیده می شوند. اما این درست نیست. تفاوت عمده ای بین این دو وجود دارد.

توکن ها بر روی بلاک چین های موجود ایجاد می شوند. در حقیقت به لطف ایجاد و تسهیل قراردادهای هوشمند، رایج ترین پلتفرم توکن، بلاک چین اتریوم است. توکن های ساخته شده بر روی پلتفرم اتریوم به نام ERC-20 شناخته می شوند.

پلتفرم هایی دیگری مانند نئو، ویوز، لیسک و استراتیس نیز وجود دارند. با این حال همانطور که گفته شد توکن های پلتفرم اتریوم به نام ERC-20 شناخته می شوند و توکن های نئو به نام توکن های NEP-5 معروف هستند. هر کس می تواند توکن سفارشی خود را بر روی یکی از این پلتفرم ها بسازد.

توکن ها چطور ایجاد می شوند؟

در حقیقت این یک قابلیت فوق العاده و شگفت انگیز است. استفاده از آن برای افراد تازه کار توصیه نمی شود. اما برای کسی که در برنامه نویسی با تجربه است، درک آن زیاد طول نمی کشد. با این حال برای این کار نیاز است که توسعه دهنده از ارزهای بومی بلاک چین برای ایجاد توکن استفاده کند.

برای مثال، اگر قرار است توکن بر روی شبکه اتریوم ساخته شود، نیاز است که توسعه دهنده مقداری اتر به استخراج کنندگان شبکه، جهت تایید تراکنش های توکن بپردازد.

مهم این است که به خاطر داشته باشید که این کارمزد برای تمام تراکنش های توکن، و نه فقط برای ایجاد آن، باید در یک بلاک چین پرداخت شود. بنابراین هر برنامه ای که بر روی اتریوم ساخته شود، باید از ارز اتر برای انتقال توکن ها بین کاربران و نیز بین برنامه و کاربر استفاده کند.

به همین دلیل لازم است کارمزد برای انجام تراکنش ها و به دلیل ایجاد امنیت در شبکه، پرداخت شود.

هدف آنها

اغلب توکن ها برای استفاده در برنامه های غیرمتمرکز یا dApps استفاده می شوند. پس از این که توسعه دهندگان توکن خود را ایجاد کردند، می توانند در مورد این که چه تعداد توکن می خواهند ایجاد کنند و این توکن ها به کجا ارسال خواهند شد، تصمیم می گیرند. در این نقطه آنها باید ارز رمزنگاری بومی بلاک چین بیشتری را پرداخت کنند.

پس از ایجاد، توکن ها اغلب برای فعال کردن ویژگی های برنامه کاربردی طراحی شده استفاده می شوند.

برای مثال موزیک کوین، توکنی است که به کاربر اجازه می دهد تا به ویژگی های مختلف پلتفرم موزیک کوین دسترسی داشته باشد. این ویژگی ها می تواند تماشای یک ویدئو یا شنیدن یک آهنگ باشد.

صرافی بایننس نیز دارای توکن مخصوص خود است. هنگامی که کاربران از توکن بایننس(BNB) استفاده می کنند، کارمزد پرداختی آنها تا ۵۰ درصد کاهش می یابد.

برخی توکن ها برای اهدافی کاملا متفاوت ایجاد می شوند. مثلا برای ارائه یک چیز فیزیکی. مثلا می خواهید خانه خود را با استفاده از یک قرارداد هوشمند بفروشید. مسلما نمی توانید به صورت فیزیکی خانه خود را در قرارداد هوشمند قرار دهید. بنابراین می توانید از یک توکن برای ارائه خانه خود استفاده کنید.

یک نمونه خوب از این نوع توکن ها، وی پاور(WPR) است. این توکن برای ارائه برق است. پروژه برنامه کاربردی وی پاور کاربران را قادر می سازد تا با استفاده از قراردادهای هوشمند، برق را بر روی شبکه بلاک چین خرید و فروش کنند. توکن آن مقدار مشخصی از انرژی برق را نشان می دهد.

بزرگترین مزیت ایجاد توکن

از آنجا که توسعه دهنده برنامه و توکن مجبور نیست بلاک چین خود را ایجاد کند، در صرف زمان و منابع صرفه جویی می کند. آنها می توانند از ویژگی های ارز رمزنگاری برنامه خود استفاده کنند، در حالی که از امنیت بلاک چین بومی سود می برند.

زمان تنها چیزی نیست که این توسعه دهندگان در آن صرفه جویی می کنند. اگر آنها به جای توکن و برنامه های خود، بلاک چین خود را داشته باشند، لازم است استخراج کنندگانی را برای بررسی و تایید تراکنش های خود پیدا کنند.

پیدا کردن استخراج کنندگان زیاد برای ایجاد یک بلاک چین قوی در برابر حملات، زمان بر خواهد بود. این باعث می شود که بهره جستن از یک بلاک چین مشترک برای استفاده از چندین برنامه کاربردی، بسیار کاراتر از هزاران بلاک چین ضعیف و اغلب متمرکز باشد.

ایجاد یک بلاک چین جدا فرایندی بسیار طولانی تر و گران تر است.

نگاهی به نحوه کار توکن ها

توکن ها برای ارتباط با برنامه های غیرمتمرکز که بر روی بلاک چین های متفاوت ساخته شده اند، مورد استفاده قرار می گیرند. یک مثال خوب برای این مورد سیویک(Civic) است. Civic از توکنی به نام CVC استفاده می کند.

برنامه کاربردی آنها از شناسه های رمزنگاری شده بر روی بلاک چین اتریوم استفاده می کند. هدف آن ارائه یک روش ارزان تر، قابل اعتماد و کارآمد برای بررسی و شناسایی هویت است. بیایید نحوه کار آن را بررسی کنیم.

اگر بخواهید تعطیلات خود را به خارج از کشور سفر کنید، لازم است در مسیر و در بسیاری از مناطق هویت شما بررسی شود. اولین جا فرودگاه است. اگر شرکت هواپیمایی از سیویک پشتیبانی کند، آنها می توانند با درج کد QR شما، اطلاعات شما را درخواست کنند.

با استفاده از برنامه کاربردی سیویک می توانید جزئیات اطلاعات خود را مستقیما از طریق تلفن همراه خود، برای شرکت ارسال کنید. اطلاعات بر روی تلفن شما ذخیره شده است. اما این اطلاعات به صورت پنهان و رمزگذاری شده است. این امر مانع از سرقت اطلاعات شما خواهد شد. یک اثر انگشت و یا اسکن عنبیه می تواند ثابت کند که شما مالک اطلاعات دریافت شده هستید.

می توانید از همین دستگاه در طول مسیر و در نقاط مختلف(فرودگاه، هتل و غیره) استفاده کنید. در هر شرکت یا سازمانی که از تایید هویت دیجیتالی استفاده می کند، می تواند با استفاده از بلاک چین داده ها را بررسی کند.

توکن CVC برای انجام مبادلات در این سرویس مربوط به تایید هویت، استفاده می شود. این توکن به منظور تایید IDها، برای انجام بررسی شناسایی مشتری استفاده می شود. پس از پرداخت، اطلاعات در پایگاه داده های بلاک چین ذخیره می شود.

گاهی CVC به صورت پاداش و جایزه برای کاربر ارسال می شود. این یک سیاست تشویقی برای خرید CVC است. زیرا شرکت هایی که نیاز به تایید اسنادشان دارند، در نهایت باید توکن های بیشتری از کاربران بخرند. این ایجاد یک فرایند اقتصادی است که هر کس برای شرکت در آن پاداش می گیرد.

همانطور که می بینید توکن CVC کارایی بیشتری غیر از پول بودن دارد. پلتفرم Civic همچنین تنها توکن CVC را پذیرش می کند و بیت کوین، اتریوم یا نئو را برای استفاده از خدمات خود قبول نخواهد کرد. البته انجام هر تراکنش نیاز به پرداخت مقداری اتر دارد، زیرا بر روی بلاک چین اتریوم ساخته شده است.

توکن امنیتی، توکن برابر یا توکن سودمند

در نهایت در بررسی و تعریف توکن بیایید به چند نوع از توکن ها نگاهی بیاندازیم. آنها با عنوان توکن های تضمینی یا سرمایه ای، توکن های پرداختی، توکن های برابر و توکن های سودمند شناخته می شوند. در فوریه ۲۰۱۸ تنظیم کننده های مالی سوئیس، FINMA، دستورالعمل هایی را تنظیم کردند که توکن های امنیتی یا سرمایه ای، سودمند و توکن های پرداخت را تعریف می کند. این کار برای کمک به کار آنها جهت این که چطور با توکن های مختلف از نظر قانونی باید رفتار کنند، انجام شد:

توکن های وثیقه ای: اغلب توکن های ارائه شده در ارائه اولیه سکه(ICO)، توکن های وثیقه ای هستند. شخصی که این توکن ها را خریداری می کند، این سرمایه گذاری را به امید کسب سود انجام می دهد. طبق قوانین سوئیس، رفتار آنها مشابه اوراق بهادار سنتی است.
توکن های برابر: اگر یک توکن به عنوان سهام یک شرکت یا ارزشی برابر با ارزش سهام آن شرکت ارائه شود، به آن توکن همتا یا برابر گفته می شود. با این حال شرکت های کمی این کار را انجام داده اند. زیرا قوانین زیادی در مورد راهنمایی که این دقیقا چگونه کار می کند و چه چیز است، وجود ندارد.
توکن سودمند یا کارا: این نوع توکن، توکن کاربردی نیز نامیده می شود. این نوع توکن ها برای تامین دسترسی به محصولات یا خدمات مورد استفاده قرار می گیرد. این نوع توکن ها نیز نادر هستند. زیرا اغلب توکن ها به علت عرضه محدود خود ارزش پیدا می کنند.
توکن های پرداختی: توکن های پرداختی صرفا برای پرداخت جهت دریافت کالاها و خدمات ارائه می شوند.
هنگام طبقه بندی کردن انواع توکن ها، FINMA به این نکته نیز دقت داشت که کدام توکن ها می توانند در بیش از یک گروه قرار گیرند.

این احتمال وجود دارد که تنظیم کننده های قوانین مالی دیگر، تعاریف کمی متفاوت را ارائه داده و دسته بندی بیشتری را داشته باشند. ICOها و توکن ها هنوز مفاهیم و ایده های جدیدی هستند.

نتیجه گیری

حالا شما معنای ارز رمزنگاری و توکن دیجیتال را درک می کنید. حالا باید تعریف ساده ارز و توکن را بدانید. ارزهای رمزنگاری در واقع ارز بومی و متعلق به بلاک چین خود هستند. اما توکن ها بر روی بلاک چین دیگری ساخته می شوند.

همچنین رایج ترین کاربردها را برای هر دو می دانید. ارزهای دیجیتال اغلب به عنوان پول مورد استفاده قرار می گیرند. با این حال برخی از ارزها دارای کاربردهای دیگری نیز هستند. این استفاده ها شامل سوخت برنامه های کاربردی، استفاده برای تایید تراکنش ها در یک شبکه یا استفاده به عنوان سوخت در قراردادهای هوشمند و تراکنش های توکن است.

در عین حال توکن اهداف دیگری را دنبال می کند. اگر توکن ها برای استفاده در یک برنامه کاربردی غیرمتمرکز ایجاد شده باشند، کاربردشان بستگی به اهداف برنامه خواهد داشت. در برخی موارد به عنوان حق رای استفاده می شوند. در موارد دیگر برای انجام تراکنش ها در برنامه کاربردی استفاده می شود. برخی از آنها نیز به عنوان پاداش به کاربران برای دادن تخفیف داده می شود(مثل بایننس کوین).

تفاوت توکن و کوین، توکن بخریم یا کوین؟

توکن ها را می‌توان کلید های رمزنگاری نظیر امضا دیجیتال و گاهی مثل سیستم امنیتی اثر انگشت دانست. در چند سال اخیر، توکن ها و کوین ها پا به پای یکدیگر پیش رفته و رشد کرده‌اند. توکن های امضای دیجیتال بالاترین امنیت را برای سرویس‌های دیجیتال نظیر خرید ارز دیجیتال فراهم کرده‌اند. با رشد چشم‌گیر رمز ارزها احتمالاً در سال‌های آینده پول کاغذی و سایر فناوری‌های مرتبط با حوزه مالی و بانکی به‌کلی دچار تغییرات جدی خواهند شد. با مطالعه این مقاله با مفهوم اینکه کوین چیست، توکن چیست، توکن ارز دیجیتال و انواع توکن ها آشنا می‌شوید. همچنین از تفاوت توکن و کوین مطلع خواهید شد.

تفاوت توکن و کوین و شباهات آنها همواره مورد توجه کارشناسان در آموزش ارز دیجیتال بوده است. ارزهای دیجیتال موجود در بازار یا از نوع توکن و یا از نوع کوین هستند. برای درک بهتر این موضوع، ابتدا به تعریف کامل توکن چیست و کوین چیست می‌پردازیم.

دیجیتال کوین چیست؟

کوین چیست؟ | آکادمی آینده

دیجیتال کوین (Digital Coin) که به اختصار کوین نامیده می‌شود، یک دارایی دیجیتال است که به شبکه انحصاری بلاک چین متعلق است. یعنی هر کوین ارز دیجیتال جزئی از شبکه ‌بلاک چین خود است. به‌طور مثال ارز دیجیتال بیت کوین بر روی شبکه بلاک چین بیت کوین فعالیت می‌کند. ارز دیجیتال اتر (همان اتریوم) روی شبکه اتریوم فعالیت می‌کند قابل ذکر است که اتریوم نام شبکه بلاک چین است و “اتر” کوین شبکه بلاک چین اتریوم است.

معاملات یک ارز دیجیتال از شخص اول به شخص دیگر قابل انجام است. به طور فیزیکی هیچ کوینی به اشخاص منتقل نمی‌شود و تمامی کوین‌ها به عنوان داده بر روی یک پایگاه داده گسترده قرار دارند. این پایگاه داده یا بلاک چین همه تراکنش‌ها را نگهداری می‌کند و این تراکنش ها توسط کامپیوترها در سرتاسر دنیا کنترل و تائید می‌شود. بیت کوین، اتریوم، ریپل، لایت کوین، بیت کوین کش، کاردانو و صدها ارز دیجیتال دیگر که بلاک چین های اختصاصی خود را دارند در دسته‌بندی کوین‌ها جای می‌گیرند.

کاربرد کوین چیست؟

معمولا دیجیتال کوین ها همان کاربرد پول در دنیای واقعی را دارند. کوین‌ها (بیت‌کوین، لایت‌کوین و…) مانند موجودی پول در کیف و یا حساب بانکی تان است. برخی از دیجیتال کوین ها تنها به عنوان پول قابل استفاده هستند و کاربرد دیگری ندارند. به کوین هایی که تنها به عنوان پول قابل استفاده هستند، “Cash only” می‌گویند. از موارد استفاده از کوین ها می‌توان به انتقال پول (از آن‌ها برای دارایی قابل ارزش استفاده کنیم) و می‌توان آن‌ها را به هدف سرمایه‌گذاری نگهداری کرد.

به طور مثال شما از بیت کوین (به عنوان یک دیجیتال کوین) می‌توانید برای پرداخت کالاها و خدمات در اینترنت و در بسیاری از مکان های دنیای واقعی نیز استفاده کنید. (در بسیاری از کشورها شما در ازای پرداخت بیت کوین می‌توانید خرید خانه، خودرو و … انجام دهید) همچنین می‌توانید پس از خرید بیت کوین، آن را نگه دارید تا در آینده و با بالا رفتن ارزش آن، از تفاوت قیمت خرید و فروشتان سود ببرید. به‌جز استفاده از بیت کوین به عنوان یک ابزار مالی، این ارز دیجیتال استفاده دیگری نخواهد داشت. یعنی نمی‌توانید صرفاً با نگهداری بیت کوین، بیت کوین های بیشتری را به‌دست آورید.

بیت کوین یک شبکه‌ی جهانی کامپیوتری است که از فناوری بلاک چین برای مدیریت پایگاه داده‌هایی که معاملات بیت کوین را ثبت می‌کند، استفاده می‌کند. بیت کوین توسط شبکه اش اداره می‌شود و نه یک مقام مرکزی. این به این معنی است که شبکه به صورت peer-to-peer عمل می‌کند. با این حال ارزهای دیجیتال دیگری همچون اتر به جز استفاده به عنوان پول، کاربرد های بیشتری نیز دارند.

توکن چیست؟

توکن چیست؟ | آکادمی آینده

به طورکلی باید بدانید هر کوین که در بازار مشاهده می‌کنید، شبکه بلاک چین مخصوص به خود را دارد و هر شبکه بلاک چین نیز کوین مخصوص به خود را دارد. این کوین، منحصر به‌فرد است. هیچ شبکه بلاک چینی دو کوین نخواهد داشت و همچنین هیچ کوینی به دو شبکه بلاک چین متعلق نخواهد بود.

توکن ها روی یک شبکه بلاک چین که از قبل وجود دارد، ایجاد می‌شوند. بیشتر قرارداد های هوشمند، بسیاری از توکن ها بر روی شبکه اتریوم ساخته می‌شوند. توکن هایی که بر روی این پلتفرم ایجاد می‌شوند به توکن ۲۰ ERC مشهور هستند. نئو، Waves و Lisk نیز همانند اتریوم، دارای قابلیت هستند. برای مثال توکن‌هایی که بر روی پلتفرم نئو ایجاد می‌شوند به توکن‌های ۵ NEP- نامیده می‌شوند.

ایجاد یک توکن ارز دیجیتال جدید برای افرادی که آشنایی کافی با کدنویسی دارند و برای توسعه‌دهندگان، کار دشواری نخواهد بود. فرض کنید شما قصد دارید توکن مورد نظر خود را بر روی شبکه اتریوم ایجاد کنید. ابتدا باید مقداری کوین اتریوم را به ماینر های شبکه بدهید تا تولد توکن شما را تائید کنند. برای تمامی تراکنش‌های توکن خود باید به شبکه کارمزد پرداخت کنید. چون توکن شما بر روی شبکه اتریوم ایجاد شده، کارمزد تراکنش ها را بایستی با اتر پرداخت کنید. بنابراین، برای انتقال توکن خود، از یک فرد به فرد دیگر و یا انتقال آن از اپلیکیشن خود به کاربری که از اپلیکیشن شما استفاده خواهد کرد، شما بایستی اتر پرداخت کنید. برای مثال، صرافی بایننس Binance توکن مخصوص به خود یعنی BNB را دارد. شما با خریداری توکن بایننس می‌توانید کارمزد تریدهای خود را کاهش دهید.

از بزرگترین توکن های بازار هم می‌توان به تتر، چین لینک، دای (Dai)، آوه (Aave)، یرن فایننس (Yearn.Finance) و بت (BAT) اشاره کرد.

تفاوت توکن و کوین چیست؟

تفاوت میان توکن و کوین چیست؟ | آکادمی آینده

شاید تا الان این سوال برای شما بوجود آمده باشد که فرق میان کوین و توکن چیست. یکی از تفاوت توکن و کوین این است که کوین مثل ساختمان و اسکلت یک بلاک‌چین است. در حالی که توکن ها مثل دفاتری هستند که در این ساختمان ایجاد می‌شوند. به علت پیچیدگی و سختی ایجاد یک شبکه بلاک‌چین جدید، در سال‌های اخیر تعداد توکن ها بسیار بیشتر از کوین‌ها می‌باشد. برای ساخت یک کوین ابتدا باید شبکه بلاک‌چین آن ایجاد شود. سپس برای حفظ امنیت و تایید شبکه به ماینر ها نیاز است. همچنین لازم است شبکه استحکام کافی در برابر حملات مختلف ازجمله هک شدن را داشته باشد.

دیگر تفاوت توکن و کوین اینکه می‌توان یک توکن را با یک کوین خریداری کرد، اما برعکس آن امکان‌پذیر نیست. کوین‌ها به‌طور مستقل عمل می‌کنند، درحالی‌که توکن ها تنها برای یک پروژه خاص کاربرد دارند. کوین ها واسط پرداخت هستند.

تفاوت توکن و کوین در محل ذخیره سازی است. کوین ها هر کدام می‌توانند کیف پول اختصاصی خود را داشته باشند. توکن ها روی کیف پول های بلاک چین میزبان ذخیره می‌شوند. به عنوان مثال، تمام توکن های مبتنی بر اتریوم، روی کیف پول ها و آدرس های اتریوم ذخیره می‌شوند، اما نمی‌توانید بیت کوین را روی آدرس اتریوم ذخیره کنید. چون یک کوین است. کوین ها آدرس اختصاصی خود را دارند.

در مورد بلاک‌چین‌های دیگر مانند ترون، ایاس و تزوس هم به همین صورت توکن ها روی کیف پول های هر کوین ذخیره می‌شوند. البته در بلاک چین‌های جدید مانند پولکادات این امکان وجود دارد که توکن‌ها روی کیف پول‌های اختصاصی با آدرس‌های متفاوت هم ذخیره شوند. شما چه مواردی می‌توانید به تفاوت توکن و کوین بیفزایید؟

مزیت ایجاد توکن چیست؟

ایجاد یک شبکه بلاک چین، بسیار زمان بر است و نیاز به ‌صرف انرژی زیادی خواهد داشت. توسعه‌دهندگان، به جای صرف زمان خود برای ایجاد یک شبکه بلاک چین که از طریق آن بتوانند کوین خود را داشته باشند. می‌توانند این زمان و هزینه را ذخیره کرده و برای ایجاد یک توکن ارز دیجیتال بر روی شبکه بلاک‌چین موجود زمان بگذارند. صرفه‌جویی در زمان و انرژی تنها تفاوت توکن و کوین و مزیت توکن نسبت به کوین نیست.

اگر آن ها به جای ایجاد توکن ارز دیجیتال بخواهند شبکه بلاک چین و کوین خود را داشته باشند، باید ماینر هایی را بیابند و آن‌ها را متقاعد کنند تا تائید تراکنش‌های شبکه بلاک‌چین را انجام دهند.

برای ایجاد یک شبکه بلاک‌چین امن، نیاز به تعداد بسیار زیادی ماینر هستیم تا از حملات احتمالی (هک) جلوگیری کنند. آن‌ها باید تعداد زیاد کامپیوتر را فراهم کرده تا آنها عمل تایید تراکنش ها را انجام دهند. که این کار ایرادات بسیاری دارد (مهم‌ترینش این است که شبکه بلاک‌چین موجود یک شبکه متمرکز خواهد بود). این کار زمان و هزینه بسیار زیادی می‌طلبد.

کاربرد انواع توکن چیست؟

انواع توکن و کوین چیست | آکادمی آینده

برای اینکه یک توکن بتواند ارزش جذب کند و مقبولیت به دست بیاورد، باید در یک پروژه کاربردی باشد و در صرافی های معتبر اضافه شود که به‌هیچ وجه کار ساده‌ای نیست. توکن هایی که بتوانند با حضور خود یک نیاز را رفع کنند و خدمات مفیدی ارائه دهند، شانس بیشتری در بازار سرمایه دارند.
دسته بندی توکن ها صرفاً برای آسان تر کردن فهم روش کار آنها است و لزوماً هر توکن، در یکی از این دسته بندی ها قرار نمی‌گیرد یا ممکن است در دو دسته بندی تعریف شود.

۱– توکن های کاربردی

برای مثال اگر شما از طریق سیستم بلاک چین یک بلیت سینما بخرید، درواقع یک توکن خریداری کرده‌اید. توکن های کاربردی، خدمات خاصی را ارائه می‌کنند که فقط در شبکه خودشان قابل استفاده است. برای مثال توکن Vethor که بر بستر بلاک چین Vechain فعالیت می‌کند، به عنوان کارمزد و سوخت شبکه استفاده می‌شود.

۲– توکن های امنیتی

بعضی از توکن ها به عنوان حق مالکیت فرد بر یک دارایی دیجیتالی یا غیر دیجیتالی استفاده می‌شوند. این دارایی می‌تواند سهام یک شرکت باشد یا سند اشتراک در مالکیت یک خانه. این نوع توکن ها در اثر افزایش نگرانی های دولت ها بر سر نظارت بر دارایی‌ها شکل گرفت. توکن های امنیتی Security Token که به آنها توکن اوراق بهادار هم گفته می‌شود، حق توزیع دارایی را در اختیار افراد قرار می‌دهد.

۳– توکن‌های معاملاتی

یکی از انواع توکن‌، توکن‌های معاملاتی Transaction Token است. این توکن‌ها اغلب مانند ارزهای سنتی عمل می‌کنند و برای خرید و فروش کالا و خدمات مناسب هستند. استیبل‌کوین هایی مانند دای (Dai) یا تتر ازجمله این توکن‌ها هستند.

۴– توکن حاکمیتی

یکی از مهم ترین انواع توکن‌، توکن‌های حاکمیتی است. داشتن این نوع توکن برای کاربر، حق مشارکت در تصمیمات شبکه را ایجاد می‌کند. برای مثال رمز ارز کامپ COMP، رمز ارزی بر بستر اتریوم است که توکن‌ها شبکه‌ی نئو امکان وام‌دهی را برای کاربران فراهم می‌کند. این توکن، یک پروژه دی فای (DeFi) است.

۵- توکن مثلی

در علوم اقتصادی، یک کالا یا پول در صورتی مثلی یا تعویض‌پذیر (Fungible) تلقی می‌شود که واحد های آن با یکدیگر قابل‌تعویض باشند و نتوان هیچ کدام از آنها را کم ارزش‌تر یا بارزش‌تر از دیگری دانست. به عنوان‌ مثال، بیت کوین، دلار، ریال و به طور کلی اسکناس ها در دسته دارایی های مثلی قرار دارند.

یک اسکناس هزار تومانی نسبت به یک اسکناس هزار تومانی دیگر ازنظر ارزش کاملاً برابر است و هر دو می‌توانند با یکدیگر تعویض شوند و مقدار کالای یکسانی را خریداری کنند. زمانی که یک اسکناس هزار تومانی به فرد دیگری قرض می‌دهید، انتظار ندارید که بعداً دقیقاً همان اسکناس را پس بگیرید.

در مقابلِ دارایی های مثلی‌، دارایی های غیر مثلی (Non-fungible) قرار دارند. به طور کلی می‌توان گفت هر چیزی که ابزار مبادله نباشد، غیرمثلی است. مثلاً خودروی شما دارایی غیرمثلی هست. اگر خودروی خود را به دوستتان قرض بدهید انتظار دارید دقیقاً همان خودرو را پس بگیرید، نه یک خودروی دیگر.

یک توکن غیر مثلی یاNFT ، یک دارایی دیجیتال است که کمیاب و منحصر به فرد بوده و روی بلاک‌چین ذخیره و جابه‌جا می‌شود. آیتم های بازی های کامپیوتری، آثار هنری دیجیتال، بلیت رویداد های مختلف، در دسته توکن های غیر مثلی جای می‌گیرند. در حال حاضر ۹۹٪ توکن های بازار مانند تتر، همه واحد های آنها از نظر ارزش مشابه و قابل‌تعویض هستند. اما حوزه NFT روز به روز در حال گسترش است و احتمالاً در آینده توکن های غیر مثلی بخش بزرگتری از بازار را به خود اختصاص دهند.

۶- توکن دارایی

از توکن های دارایی Asset tokens به عنوان یک سند برای اثبات یک دارایی در پلتفرم و یا حتی یک سازمان استفاده می‌شود. هر توکن دارایی می‌تواند بیانگر میزان ارزش یک دارایی فیزیکی باشد.

7- توکن ارزی

از توکن ارز دیجیتال ارزی، به عنوان روشی برای پرداخت استفاده می‌شود. همان طور که می‌توان اقدام به خرید و فروش بیت کوین کش، لایت کوین و سایر ارزها کرد، می‌توان خرید و فروش Currency token را نیز به همان ‌سادگی انجام داد.

8- توکن‌ جایزه و امتیازی

یکی از جالب ترین کاربرد توکن ها استفاده از آنها به عنوان جایزه Reward tokens است. توکن جایزه را می‌توان نوعی امتیاز وفاداری دانست. بنابراین افراد و کسب ‌و کارها می‌توانند از این توکن استفاده کنند.

امنیت شبکه ارز دیجیتال لوپرینگ چگونه است؟/ بنیانگذاران این ارز را بشناسید

لوپرینگ با استفاده از بلاک چین اتریوم و نئو کار می‌کند و برنامه‌ریزی برای پشتیبانی از بلاک چین کوانتوم نیز وجود دارد. هر یک از این شبکه‌ها توکن خاص خود را دارند. LRC برای اتریوم، LRN برای نئو، و LRQ در صورت راه اندازی در شبکه کوانتوم.

به گزارش خبرنگار « نبض فناوری » ارزدیجیتال و فناوری رمز ارز‌های به یکی از مقوله‌های مهم در عرصه سرمایه‌گذاری تبدیل شده است تا جاییکه اکثر کشور‌ها در این حوزه برای ایجاد اعتماد و امنیت آموزش‌هایی را برای علاقه‌مندان برگزار می‌کنند.

در همین رابطه یکی دیگر از ارز‌های دیجیتال را برای علاقه‌مندان معرفی می‌کنیم.

دنیای ارز‌های دیجیتال یا همان کریپتوکارنسی نوعی سیستم اقتصادی جدید است که در چند سال اخیر توانسته تا به اینجای کار به میزان بسیار زیادی در کسب سرمایه و دارایی افراد موفق عمل کرده است. افرادی که در این زمینه فعالیت کرده‌اند، اگر شناخت دقیق و اصولی درباره این بازار داشته باشند، می‌توانند به راحتی از سرمایه خود درآمد کسب کنند.

لوپرینگ یک پروتکل غیر متمرکز اکسچنج بر پایه اتریوم است که به کاربران قابلیت اکسچنج دارایی بین چندین صرافی را ارائه می‌دهد. لوبرینگ خود یک صرافی غیر متمرکز نیست، بلکه با استفاده از فناوری‌های تطبیق سفارش و اشتراک حلقه‌ای، اکسچنج غیر متمرکز را تسهیل می‌کند.

به طور خلاصه، لوپرینگ به همه اجازه می‌دهد تا از طریق اهرم سازی مکانیزم‌های اثبات دانایی صفر، صرافی‌هایی با توان عملیاتی بالا، غیر حضانتی و بر پایه دفتر سفارشات روی اتریوم بسازند.
صرافی‌های متمرکز و غیر متمرکز می‌توانند در شبکه‌ی لوبرینگ شرکت کنند و از نقدشوندگی آن بهره بگیرند. (نقدشوندگی موجود در لوبرینگ از چندین بلاکچین گرفته می‌شود). همچنین سرمایه گذاران بدون نیاز به بررسی چندین صرافی به طور جداگانه، به بهترین قیمت‌ها دسترسی پیدا می‌کنند.

مهمتر از همه، لوپرینگ در رابطه با بلاکچین آگنوستیک است. یعنی هر پلتفرمی که قرارداد هوشمند داشته باشد می‌تواند با لوپرینگ همکاری کند، تا به حال اتریوم و نئو اقدام کرده اند، با توسعه یافتن هسته DEX لوپرینگ، دیگر پلتفرم‌ها نیز به آن می‌پیوندند.

لوپرینگ، به عنوان یک پروتکل باز مبتنی بر اتریوم برای ایجاد مبادلات ارزی رمزنگاری شده غیرمتمرکز طراحی شده است. رمزارز لوپرینگ (LRC) در عمل یک توکن غیر قابل استخراج است.

لوبرینگ LRC به تازگی توانسته توجه بسیاری از سرمایه گذاران و تریدر‌ها را به خود جلب کند. دلیل اصلی این موضوع، نیاز مبرم افراد به صرافی‌های غیر متمرکز و بهره‌های زیادی است که کاربران از این طریق کسب خواهند کرد.

بسیاری از فعالان بازار ارز‌های دیجیتال بر این باورند ارز دیجیتال لوپرینگ نوعی پروتکل مبادله‌ای از نوع منبع باز است که اصلی‌ترین هدف آن انجام مبادلات و تراکنش‌های موردنیاز به صورت غیرحضوری است.
این رمز ارز نوعی خصوصی‌سازی منحصر به فردی در زمینه انجام و بررسی تراکنش‌ها به وجود آورد؛ چیزی بیشتر از سایر رمز ارزها! لوپرینگ دیگر شما را مجبور به اعتماد به فرد یا سیستم خاصی نمی‌کند. می‌توانید به راحتی فرایند‌های مربوط به خرید یا فروش و یا حتی سرمایه گذاری را خود به راحتی و بدون وجود هیچگونه مشکل خاصی دنبال کنید. این رمز ارز بر اساس بستر بلاک چین اتریوم اجرا و پشتیبانی می‌شود.

چه کسانی بنیانگذار لوپرینگ هستند؟

بنیانگذار و مدیر عامل فعلی بنیاد لوپرینگ، که مدیریت تولید پروتکل لوپرینگ را بر عهده دارد، دانیل وانگ، مهندس نرم افزار و کارآفرین مستقر در شانگ‌های چین است.

وانگ دارای مدرک لیسانس علوم کامپیوتر از دانشگاه علم و صنعت چین و همچنین مدرک کارشناسی ارشد در همین رشته از دانشگاه ایالتی آریزونا است. قبل از شروع کار در لوپرینگ، وانگ چندین سمت مدیریتی و اجرایی در شرکت‌های بزرگ فناوری داشته است:

وی مهندس نرم افزار ارشد در تولید کننده تجهیزات پزشکی بوستون ساینتیکال، مدیر ارشد سیستم مهندسی، جستجو، پیشنهادات و تبلیغات در غول تجارت الکترونیکی چینی یعنی JD.com و همچنین یک مهندس ارشد فناوری و ارشد نرم افزار در گوگل بوده است.

وانگ همچنین چندین شرکت را تاسیس کرده است، از جمله شرکت فناوری اطلاعات یونرانگ و شرکت خدمات ارز دیجیتال کوین پورت تکنولوژی.

امنیت شبکه لوپرینگ چگونه است؟

لوپرینگ با استفاده از بلاک چین اتریوم و نئو کار می‌کند و برنامه‌ریزی برای پشتیبانی از بلاک چین کوانتوم نیز وجود دارد. هر یک از این شبکه‌ها توکن خاص خود را دارند. LRC برای اتریوم، LRN برای نئو، و LRQ در صورت راه اندازی در شبکه کوانتوم.

این توکن‌ها توسط کارکرد‌های هش پلتفرم‌های بلاک چین اساسی خود ایمن می‌شوند: LRC توسط ات هش، LRN توسط SHA۲۵۶ و RIPEMD۱۶۰، و LRQ توسط الگوریتم نسخه ۳ اثبات سهام کوانتوم.

نقشه راه لویرینگ

لوپرینگ در اواخر ۲۰۱۷ نقشه راه سال ۲۰۱۸ را منتشر کرد و در رسیدن به اهداف ذکر شده سرعت و عملکرد خوبی نداشتند. البته اهدافی از جمله اجرای کیف پول‌های Loopr و کیف پول موبایل اجرا شدند.
بلاکچین‌های دیگر مانند نئو در سال ۲۰۱۸ نیز به لویرلنگ افزوده شدند. اما پس از تئو هیچ بلاکچین دیگری به لوپرینگ ملحق نشد. زمانی هم نقشه پشتیبانی از QTLM با یک توکن LRQ ارائه شد، اما لوپرینگ نتوانست به این هدف برسد. صرافی غیر متمرکز لویرینگ نسبت به تاریخ وعده داده شده با تاخیر بسیار زیادی اجرا شد. اما نسخه بتا بالاخره در اواخر فوریه ۲۰۲۰ اجرا شد. هنوز هم برنامه‌هایی در لوبرینگ هستند که باید اجرا شوند. از جمله شروع پشتیبانی از ERCP ۲۳ و امکان ترید توکن ERCP ۲۳۰ با ERC ۲۰ علاوه بر این، لوبرینگ توانسته مکانیزم حاکمیت غیر متمرکز را از طریق dxDAO تعبیه کند ساخت دائو بومی نیز بخشی از برنامه این پلتفرم محسوب می‌شود، سرمایه اجرای این پروژه از کارمزد‌های تراکنش تامین می‌شود.

یکی دیگر از اهداف لورینگ، بهبود الگوریتم‌های استخراج حلقه‌ای است. در این صورت، حلقه‌ها می‌توانند بیش از ۳ سفارش را شامل شوند، در نتیجه میزان نقدشوندگی افزایش یافته، تفاوت قیمتی کم شده و عملکرد کلی بازار بهبود می‌یابد.

ارز دیجیتال لوپرینگ به واسطه پشتیبانی تیم اجرایی آن، پتانسیل‌های مثبت، همچنین افزایش قیمت قابل پیش بینی و مواردی از این قبیل به زودی با افزایش قیمت و رشد چشمگیری همراه خواهد بود. نظر شما چیست؟ آیا این رمز ارز می‌تواند انتخاب مناسبی برای سرمایه گذاری بلند مدت باشد؟

تفاوت ساختاری اتریوم و نئو

همانطور که در مقاله معرفی ارز دیجیتال neo گفتیم شبکه بلاک چین neo شباهت های بسیار زیادی با اتریوم دارد و رقیب جدی ای برای آن محسوب میشود. در این مقاله به مقایسه این دو شبکه بلاک چین میپردازیم و تفاوت های آن دو را بررسی میکنیم. در دنیای قرار دادهای هوشمند مبتنی بر بلاک چین یک بازیگر اصلی وجود دارد آن هم اتریوم است. این بزرگترین ، پرکاربردترین و توسعه یافته ترین پلتفرم قراردادهای هوشمند در دنیا است. با این حال بلاک چین NEO رقیب چینی اتریوم است که تازه وارد صحنه رقابت شده و گواهینامه های قوی ای با خود دارد.هر دو سیستم عامل از قراردادهای هوشمند و برنامه های غیر متمرکز (DApps) پشتیبانی میکنند که در راس کاربردهای بلاک چین خود قرار دارد. ایده قرار دادهای متمرکز که در یک شبکه همتا بکار میروند به سال 1990 باز میگردد. مهندسان فناوری و رمزنگاری سیستمی را تصور میکردند که بجای درگیری های قضایی ، اعتماد را در یک شبکه منسجم ایجاد کند. با ظهور بلاک چین ، امکان ایجاد شبکه ایمن فراهم شد که بتواند قرار دادهای نوشته شده را ( نوشته شده به زبان برنامه نویسی) در راس کارایی خود داشته باشد. اتریوم اولین سکویی بود که این کار را انجام داد که البته neo خیلی هم عقب نبود. در حالی که این پلتفرم مشابه هم هستند ، اما تفاوت هایی اساسی بین این دو وجود دارد. در این مقاله شباهت ها و تفاوت های این دو را عمیق تر بررسی میکنیم. کدام یک میتواند بر دیگری پیروز شود؟

پشت صحنه اتریوم

اتریوم در سال 2014 عرضه شد. بناینگذار اصلی آن ویتالیک بوترین است . بوترین سیستمی را تصور کرد که در آن میتوان از قدرت محاسباتی گره های بلاک چین برای عملیاتی بیش از اثبات بلاک چین استفاده کرد. او سیستمی را معرفی کرد که میتواند از قدرت پردازش برای اجرای قراردادها و برنامه های کاربردی به عنوان بلاک چین استفاده کند. این قراردادها و DApps های هوشمند به عنوان بخشی از شبکه بلاک چین اجرا میشوند. بنابراین ، آن ها غیر متمرکز خواهند بود.هیچ شخص یا سروری قادر به کنترل این برنامه ها نخواهد بود ، و تا زمانی که شبکه اتریوم ادامه یابد ، آن ها به وجود خود ادامه خواهند داد.

در واقع اتریوم انقلابی برای فناوری بلاک چین بود. تا قبل از اتریوم بلاک چین فقط به عنوان یک سیستم انتقال ارزش ساده ( بیت کوین ) مورد استفاده قرار میگرفت . با ظهور اتریوم این امکان فراهم شد تا کدی بنویسید و روی تابلوی زنجیره انعطاف ناپذیر و غیرقابل تغییر اجرا کنید. اتریوم اولین بستری بود که امکان قرار دادن ، قراردادهای هوشمند را روی بلاک چین فراهم آورد.و از آن زمان به بزرگترین ارائه دهنده خدمات غیر متمرکز مبدل گشت. از آن روز تا حالا اتریوم به قدری توسعه یافته که هزاران برنامه نویس روی آن کار میکنند. این تعداد برنامه نویسانی که به صورت مستقل در حال نوشتن DApps ها برای قرار دادهای هوشمند هستند را شامل نمیشود.

پشت صحنه ارز دیجیتال Neo

ایده های راه اندازی neo نیز در سال 2014 آغاز شد. متخصصان چینی بلاک چین و da hongfei و اریک ژانگ ، مشاوره با شرکت های چینی در مورد برنامه های بالقوه بلاک چین را آغاز کردند. در این بازه زمانی آن ها یک زنجیره عمومی برنامه ریزی کردند که بتواند کل اقتصاد قرار دادهای هوشمند و DApps به همراه ادغام زنجیره های خصوصی موجود را تحت کنترل بگیرد . بنابراین ایده توسعه neo متولد شد. با این حال این پروژه در ابتدا با نام Antshares شناخته میشد. Antshares در سال 2016 پس از دوسال تحقیق و توسعه منتشر شد. در سال 2017 به دلیل همپوشانی با نام شرکت چینی این پروژه دوباره به neo تغییر نام داده شد. از زمان عرضه موفقیت آمیز neo تا امروز بروز رسانی های زیادی روی آن صورت گرفته تا آن را به یکی از 10 ارز دیجیتال مهم و مهمترین رقیب اتریوم در زمینه قرار دادهای هوشمند تبدیل کند. Neo با پشتیبانی از قرار دادهای هوشمند و DApps ها بسیاری از راه های اتریوم را دنبال میکند . با این حال از نظر مقیاس پذیری ، برنامه نویسی و فلسفه متفاوت است.

سهم بازار اتریوم و Neo

اولین تفاوت اصلی neo و اتریوم سهم بازار است. اتریوم پروژه ای بزرگتر است و دارای تیم بزرگی از توسعه دهندگان است که برای بهبود سیستم عامل تلاش زیادی میکنند. روزانه صدها DApps و قرارداد هوشمند روی بستر اتریوم اجرا میشود. اتریوم یک نیروی غالب در صنعت بلاک چین است. هیچ امتیازی از نظر تصویب در آن تاثیر ندارد. سهم بالای اتریوم از بازار باعث میشود neo از نظر مقیاس کوچک بنظر برسد. با این حال neo یک شرط بندی بزرگ ، بخصوص در بازار آسیا و چین محسوب میشود. آن ها دلایل خوبی برای اینکه از تسلط خود بر بازار آسیا اطمینان داشته باشند ارائه میدهند.در طول ممنوعیت ICO در چین و بحث و گفتگو در مورد تنظیم چینی زنجیره ای ، da hongfei ، بنیان گذار neo ، با مقامات دولت چین در تهیه و اجرای مقررات مشورت کرد.

با توجه به قانون ممنوعیت ICO در چین و بحث و گفتگو در مورد تنظیم چینی زنجیره ای ، dahonfei ، بنیانگذار neo ، با مقامات دولت چین در تهیه و اجرای مقررات مشورت کرد. آن ها با شرکت زیر مجموعه neo on chain که به خوبی با اقتصاد چین در ارتباط است ، یا شرکت های بزرگی مثل مایکروسافت و علی بابا وارد همکاری شده اند تا راه حل های مختلف بلاک چین را تهیه و آزمایش کنند. اتصالات neo در چین آن را در گروه اتریوم قرار نمیدهد ، این خود نوید دهنده این است که neo یک پروژه جدی است و به این زودی ها کنار گذاشته نخواهد شد. مشارکت های خصوصی neo چشمگیر است ، اما بخاطر داشته باشید که اتریوم رهبر مقبولیت توسط شرکت های خصوصی در بازار است. لیست شرکت های بزرگی که جزیی از اتحاد شرکت های اتریوم هستند تکان دهنده است.

استحکام در مقابل سایر زبان ها

قرار دادهای هوشمند بر بستر اتریوم و neo قطعا کد هستند. به همین ترتیب آن ها باید توسط توسعه دهندگان قرار داد هوشمند با زبان برنامه نویسی نوشته شوند. اتریوم برای برنامه نویسی از solarity ، یک زبان برنامه نویسی تاقچه مانند استفاده میکند . استحکام برای توسعه قرار داد هوشمند مزایای خاصی دارد. این زبان برنامه نویسی کاملا جدید و انحصاری شده است و دارای مزایای امنیتی داخلی است. با این وجود نیاز به یادگیری زبان برنامه نویسی جدید ، باعث استرس در افرادی میشود که به قرار دادهای هوشمند علاقه مند شده اند. این خود یکی از موانع پیشرفت پلتفرم است. Neo کار خود را با از بین بردن نیاز برای نوشتن قرار داد هوشمند به زبان برنامه نویسی خاص ، ساده تر کرده . در عوض آن ها دست توسعه دهندگان را برای استفاده از زبان های برنامه نویسی متداول در جهت نوشتن قرار داد هوشمند باز گذاشته اند. این موارد شامل java ، C# و python میشود . پلتفرم neo در برنامه ریزی برای آینده این برنامه قصد دارد با ارائه به روز رسانی های مختلف از زبان های برنامه نویسی بیشتری پشتیبانی کند.این امر باعث مقبولیت بیشتر توسط توسعه دهندگان میشود و هزینه های سوئیچینگ برای افرادی که تازه میخواهند از قراردادهای هوشمند استفاده کنند میشود. این یکی از مهم ترین تفاوت های اتریوم و نئو بود.

توان عملیاتی معاملات

اتریوم مشکلی با مقیاس پذیری شبکه بلاک چین دارد . در حال حاضر ، شبکه اتریوم توانایی حداکثر 15 معامله در ثانیه را داراست. از آنجا که کاربران این شبکه به طرز چشمگیری افزایش پیدا کرده این مشکل به طرز آزار دهنده ای نمود پیدا میکند. در مواقعی که تقاضا برای شبکه زیاد است ، ماینرها هزینه های گزافی را برای کارمزد قرارداد در بلوک بعدی پرداخت میکنند.ا گر هزینه ای را پرداخت نکنید میتوانید ساعت ها و روزها در انتظار اجرای قرارداد خود بمانید. مشکل مقیاس پذیری اتریوم ناشی از استفاده از اثبات کار بعنوان مکانیسم اجماع است. اثبات کار فقط به اندازه یک بلوک محدود امکانپذیر است. هر گره برای اثبات کار بلاک چین باید کل تاریخچه بلاک چین را لود کند تا امکان اثبات اعتبار آن ممکن شود. بنابراین ، اندازه بلوک باید محدود باشد تا تاریخ معامله سریع رشد نکند. این یک بررسی کامل از اجماع خود در مورد اثبات سهام ، و انرژی لازم برای ایجاد یک بلوک جدید است.

برای حل این مشکل تیم توسعه دهنده در حال بررسی و ایجاد روی برای خرد کردن و پردازش قراردادهای هوشمند بصورت غیر زنجیره ای است.این بزرگترین چالش اتریوم و حل کردن آن برای موفقیت شبکه ضروری است. در مقابل NEO برای مقیاس پذیری بوجود آمده است. ساز و کار اجماع آن به گسل بیزانس مشهور است. DBFT با دیگر مکانیزم های اجماع متفاوت است و امکان وقوع فورک ارز دیجیتال را در شبکه بلاک چین نمیدهد. این این گونه عمل میکند که تمام گره های معتبر در شبکه باید با ایجاد بلوک جدید موافقت کنند . پس از اینکه بلوک جدید ایجاد شد ، هیچ بلوک دیگری نمیتواند به بلوک قبلی مراجعه کند. نهایی در اینجا این معنی را میدهد که گره های موجود در شبکه سابقه بلوک های اخیر را حفظ کنند نه کل زنجیره شبکه را. اندازه بلوک میتواند رشد کند تا تقاضای neo در شبکه حفظ شود . آزمایشات نشان میدهد که شبکه neo میتواند حداکثر تا 1000 معامله در ثانیه را بدون ایجاد shading انجام دهد.

توکن ERC-20 در برابر توکن NEP-5

از دیگر تفاوت های اتریوم و نئو تفاوت در توکن ها است . اتریوم با پروتکل ERC-20 خود ایجاد ارزهای رمزنگاری جدید را استاندارد کرده است. بیشتر توکن های جدید برپایه ERC-20 هستند. این پروتکل تبدیل به یک استاندارد طلایی در زمینه ساخت توکن ها شده است. این نشانه ها از پشتیبانی بسیار خوبی برخوردارند و به راحتی با کیف پول ها ، صرافی و همچنین با یکدیگر توکن‌ها شبکه‌ی نئو ادغام میشوند. جامعه ERC-20 مناسب ترین و مستند ترین استاندارد برای توکن ها است. اما NEO با استاندارد جدید خود موسوم به NEP-5 وارد بازی شده است . NEP-5 بسیاری از همان قوانین و دستورالعمل های مشابه با ERC-20 را دنبال میکند ، اما این مبنای آن براساس بلاک چین neo است. پروژه هایی که به ایجاد DApps ها علاقه دارند اکنون میتوانند ، توکن های بومی NEO مختص به خود را ایجاد کنند. با این وجود NEP-5 هنوز به اندازه ERC-20 مورد پذیرش و مقبولیت واقع شده است . و هنوز نشانه هایی از اینکه توکن هایش سهم بازار توکن های اتریوم را گرفته باشد دیده نشده است. با این حال رشد سریع آن نویدبخش این است که شاهد پیشرفت NEO در زمینه استاندارد سازی پلتفرم خود خواهیم بود.

تفاوت های فلسفی ایجاد

دیگر تفاوت های اتریوم و نئو فلسفه ایجاد هرکدام است . اتریوم و neo دارای شباهت های بسیاری هستند و هر دو میتوانند به توسعه دهندگان در رسیدن به اهدافشان یاری برسانند. اما شاید بزرگترین اخلاف این دو در فلسفه ایجاد آن هاست. اتریوم به درستی ” ابر رایانه غیر متمرکز دنیا ” خوانده شده است. تعدا بیشماری از قراردادها و DApps ها همیشه در اتریوم اجرا میشوند. مهم این نیست که این یک پردازنده عظیم در برنامه ها باشد. هرچیزی که در اتریوم وجود دارد ، در حال کار روی نقاطی است که به سمت ماموریت خود در حرکت است. این مورد اصلی ترین تفاوت های اتریوم و نئو است که هدف هرکدام را مشخص میکند . تیم توسعه قصد دارند مقیاس پذیری و عدم تمرکز این پلتفرم را توسعه دهند. آن ها در تلاشند تا از ایمن و صحیح بودن قرار دادهای هوشمند برنامه نویسان اطمینان حاصل کنند تا از بوجود آمدن کلاهبرداری های عمومی جلوگیری شود و برای اینکار دائما ابزارهای جدیدی توسعه میدهند. از طرف دیگرneo خود را به عنوان بستر اقتصاد هوشمند معرفی کرده است. این یعنی اکوسیستمی یکپارچه از سازمان ها و برنامه های متصل به هم پدید آورده است. NEO با DApps های ثبت شده روی پلتفرم خود مانند شرکا و اعضای یک جامعه مشخص رفتار میکند. تفاوت او فقط میتواند تابعی از مقیاس باشد. اتریوم از neo بزرگتر است ، بنابراین مدیریت ، مراقبت و هدایت چنین جامعه ای دشوارتر است. با این حال برداشت ما این است که نقشه و هدف neo با اتریوم کاملا متفاوت است. Neo دارای جاه طلبی برای دیجیتالی کردن دارایی ها و اشیای مادی دارد و باعث حرکت اقتصاد بطور زنجیره ای میشود. این هدف فقط زمانی محقق میشود که بین DApps ها ، شرکای زنجیره خصوصی از طریق onchain و استاندارهای نظارتی دولت چین نوعی هم افزایی مسالمت آمیز پدید بیاید. اگر neo موفق شود خود را به عنوان پلتفرم DApps های سازگار با سازمان ها رواج دهد ، میواند مستقل شده و خود را به عنوان یک قطب قدرت در زمینه فناوری بلاک چین از زیر سایه اتریوم خارج کند.